Eskiden çok Eskiden

Bir bayram günü,sadece komşunun bahçesi ile ortak olan duvarları kalmış bir evin kalıntıları arasında tabiri caizse eşindim eşindikçe eridim seksen yıl öncesine akıp gittim.İnstagramdan görenler hatırlar bir iki fotoğrafı paylaşmıştım.Eş durumundan aile büyükleri, hiç göremediğim hikayelerini başka ağızlardan dinlediğim insanlara ait bir ev.

Ben eski severim söylemiş miydim?eski evler tüm yaşanmışlıklarını fısıldar size,başınızı şöyle bir dayasanız kapılarına.Yaşanmışlık kokar duvarlarında aynı koku sahaflarda eski kitaplarda da vardır size de olur mu bilmem sayfalarını karıştırdıkça yakar genzinizi.
Evin penceresi,dolapları sökülüp bir kenara konmuş,Duvarda bir askı kalmış ve iki tava.
Ortalara saçılmış,çocuklara oyuncak olmuş mutfak eşyalarına baktım.Anlatılanlara göre ev sahibesi hanımın yemekleri pek meşhur,sahura odunlu ocaklarda börek pişirecek kadar da hamarat.
Anlatılanlardan kafamda kurduğum bir film varmış sanki evden kalanlara baktıkça yerine koydum eksik kalan resimleri.
Birde Dede var hikayemizde,genellikle asabi en azından bendeki izlenim o.

Öğle namazından gelip kapıdan
-Yağlıcana bir balcan(Patlıcan)pişir ikindiye kadar!
Deyip giden,ikindi namazından sonra,yirmi adamla eve yemeğe gelen,bu arada evin hanımına yemek yapacak erzağın var mı diye sormayan bir dede.İnadı dillere destan.
Rivayet o ki ilk çocuklarından sonra küsmüşler ama kimse anlamamış,aradan yıllar geçmiş ikinci çocuk olmamış köylü kurcalamaya başlamış mevzuyu sonra anlaşılmış ki küsler birbirlerine,aynı evi paylaşan iki yabancı olmuşlar.Kimler girdiyse araya,bunları bir şekilde ikna etmiş.İkinci çocuklarını kucaklarına almışlar.Sonrası ölünceye kadar devam etmiş bu küslük.Sebebini bilen yok.Aynı evde küs bir ömrü tüketmişler.Dede ölmüş,aradan yıllar geçmiş Nine'de ölmüş.Kalanlar onları hayatta iken bir araya getirememiş olmanın üzüntüsü ile belkide aynı mezara defnetmişler ve hikaye bitmiş.Şimdi sizde biliyorsunuz hikayeyi,resimleri yerleştirince buruk bir hikaye sizi bekliyor.